Το βλέμμα σου
Τα μάτια σου
Το όλο υπόσχεση χαμόγελό σου
Τα μπουκλάκια σου
Ο χορός σου
Ο αυθορμητισμός σου
Η οπτική σου για τις διαπροσωπικές σχέσεις
Το τακτ σου
Η θλίψη σου
Η ενσυναίσθησή σου
Το στυλ σου
Το χαμόγελό σου ξανά
Το γέλιο σου
Οι όλο σιγουριά δηλώσεις σου
Το φιλί που μου δίνεις στο μέτωπο
Ο διεκδικητικός ερωτισμός σου-γκαύλα!
Η αγάπη σου για τα ταξίδια
Η αγάπη σου για τη μουσική
Η αγάπη σου για την φύση
Η αγάπη σου για τα ναρκωτικά
Η αγάπη σου για .....;
Μπήκε στο παγωμένο αμάξι και προσπάθησε να νιώσει το ζεσταμένο της είναι από δυστυχία βάζοντάς το μπρος. Η αυγή της έδινε πάντα μια αίσθηση χαρμολύπης. Καθώς ξεπάρκαρε έσβησαν τα φώτα του δήμου μετατρέποντας την αίσθηση σε συναίσθημα θλίψης. Δεν ήταν θλίψη κακιά όμως. Ήταν θλίψη που την αγκάλιαζε μεσόκοπα μεν, με ανυπομονησία να νιώσει κάτι έντονο δε.
Άνοιξε η μουσική που είχε από χθες στα τέρματα οδηγώντας στο μποτιλιάρισμα, δεν ασχολήθηκε να την χαμηλώσει και προχώρησε στον βρεγμένο δρόμο. Σκέφτηκε να περάσει πάλι από τον φούρνο που δουλεύει η κοπέλα με το πιο ωραίο χαμόγελο που έχει δει. Την σκέφτηκε λίγο και της έφτιαξε την διάθεση. Στην κίνηση με κόρνες, κάμερες και μπάτσοι στην γωνιά, σταμάτησε μετά την τρεχάλα στην εθνική έξω από τον φούρνο, τίναξε από πάνω της την σκόνη και αμίλητη προχώρησε στο αγιάζι.
Ο φούρνος απέραντος, μεγάλος και ζεστά στολισμένος για τις γιορτές της άρεσε πολύ, το μόνο που της χαλούσε την αισθητική ήταν οι υπόλοιποι σαν την ίδια που περίμεναν ανυπόμονα να εξυπηρετηθούν. Την είδε! Ήταν στο πόστο με τις τυρόπιτες σήμερα ενώ η ίδια περίμενε να πάρει καφέ, γκαντεμιά. Ας είναι, σκέφτηκε. Πόσα λεφτά είχε δώσει για την γλυκιά της καλημέρα και το λαμπερό της πρόσωπο, λίγα ακόμα χαλάλι.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές· δυό τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι, ολίγες μέντες από δυό κοντά κοντά βαλμένες ανάσες, ένα τραγούδι βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος, και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντοτε. Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ.
Τις νύχτες κάτω από τ'άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία
την μοίρα τους, που τους κοίταζε, σαν ξένους
Στυφή αρμύρα πάει να πιει και πίκρα των κυμάτων
και κουβαλάει στη ράχη του, στιγμές μικρών θανάτων
Να φοβάσαι τους ζωντανούς γύρω σου που δεν ζούνε.
Να μην φοβάσαι το ρίσκο.
Να φοβάσαι ότι θα έρθουν στιγμές που θα τις μετανιώνεις για πάντα.
Να μη φοβάσαι εσένα.
Να φοβάσαι όλα όσα δεν προσπάθησες να γίνεις.
Είναι που λείπεις εσύ, το χαμόγελο σου
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας.
Μία τόσο συνηθισμένη λέξη. Βέβαια, όχι για όλους. Είσαι τα πάντα και ξαφνικά είσαι τίποτα. Είσαι αψεγάδιαστος, δεν έχεις γρατζουνιές και η ψυχή σου είναι ακέραιη. Χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα καταλήγεις η πιο τσαλακωμένη ζωγραφιά του εαυτού σου. Έρχεται η μοναξιά, το κομμάτι που είχες κι έχασες, τα πράγματα που δεν πρόλαβες να μοιραστείτε, τα πράγματα που δεν πρόλαβε να σου μάθει.
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη.
Ξεκινάτε παρέα με την φλόγωση στο στήθος που δεν σ'αφήνει μόνη. Είσαι στα χαμένα για καιρό και για πάντα. Τον βλέπεις στον ύπνο σου, στον ξύπνιο σου, δεν φεύγει από το μυαλό σου η σκέψη ''από εδώ και πέρα για πάντα''.
Όλα σε θυμίζουν.
Από ένα σκουπίδι μέχρι την δουλειά σου που δεν είχε ιδέα πως είναι, είναι εκεί παρόν, αλλά δεν είναι. Σε τσακίζει που δεν είναι. Ξανά και ξανά. Θυμάσαι τα πάντα και δεν φεύγουν με τίποτα από το μυαλό σου. Και αυτό, συμβαίνει για πάντα.
Δεν χωράς πουθενά.
Ότι σου άρεσε είναι εκεί. Ότι ήθελες το θέλεις πιο πολύ. Ότι κυνηγούσες, τα όνειρά σου, οι κοπέλες, η ηρεμία είναι όλα εκεί. Όμως, δε σε γεμίζει τίποτα. Έχεις αυτό το απέραντο κενό που δε γεμίζει με τίποτα και με την καμία.
you gotta take a chance to cross the river, do everything you can to stop the shiver
Έρχεσαι και φεύγεις συνέχεια. Δεν ξέρω τί να κάνω μαζί σου, βαρέθηκα. Κυρίως βαρέθηκα να μην ξέρω τί να κάνω μαζί σου. Κάτσε ήσυχα σε μια γωνιά, νισάφι.
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Πηγή: Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971
site: ennepe-moussa.gr
Ξέρεις, κάθε φορά που σπάω κάποια κομμάτια μένουν μισοζωντανά
καρφωμένα σαν αγκάθια από τη μέσα σου πλευρά
Είμαστε μάλλον αρκετοί εδώ και γελάμε κάθε φορά που κλαις.
Σου τραγουδάμε θορυβώδεις ομορφιές, εφιάλτες που αγαπήσαμε και παράφωνες σκέψεις.
Καμιά φορά με τρομάζεις
Καμιά φορά δε με νοιάζεις
Καμιά φορά σκέφτομαι πως γερνάμε μαζί
Καμιά φορά πονάω πολύ
Γαμημένα πολύ
Και κάθε που βαθιά σε νοιώθω να με θες μου παγώνει το αίμα
Ξέρω πως κάτι, κάπου μέσα, βασικό, από καιρό δε λειτουργεί.
Ότι και αν ζούμε, δε μου αρκεί
Ντρέπομαι λίγο, μα ούτε και συ
Ούτε και συ
Και κάπως έτσι φτάσαμε να στεκόμαστε αφελείς μπρος στην κατανομή της υπερβολής
Νομάδες εραστές αμήχανης αισθητικής,
θα μαστε πάντα επιρρεπείς, ψεύτες και πρόστυχοι από συνήθεια
Θα μαστε πάντα ξεκούρδιστοι
https://soundcloud.com/user-210348444/b8zbdyrqby6t
μισώ τις νοικοκυρές που πλένουν την αυλή τους μετά την βροχή ενώ ταυτόχρονα φωνάζουν στους μαμάκηδες γιους τους.
μισώ τις σνομπ γειτόνισσες λεσβίες που μιλάνε κανονικά ξεχειλίζοντας υποκρισία με όλους τους γείτονες εκτός από εμένα που βασανίζομαι από τα ουρλιαχτά των σκυλιών τους όταν φεύγουν από το σπίτι.
μισώ τους αγαπημένους μου φίλους όταν δεν δείχνουν ενσυναίσθηση, ενώ ξέρω τις δυνατότητές τους.
μισώ ότι αγαπώ.
