o ελύτης

 

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές· δυό τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι, ολίγες μέντες από δυό κοντά κοντά βαλμένες ανάσες, ένα τραγούδι βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος, και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντοτε. Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ.

Παράδοση, ήθη και έθιμα της Παλιάς Πόλης ακα άνωπόληκρού

 Παραδοσιακά λοιπόν η άνω πόλη θα έχει αντί για πλακόστρωτο, το δικό της παγοδρόμιο!
Αχ, πώς μ'αρέσει η παράδοση,πώς.

Θυμάμαι εκέινο το απόγευμα τρία χρόνια πριν,μιά παρέα μας κάλεσε κάστρα για τσουλήθρα αλλά εμείς είπαμε όχι. Όχι κύριοι, εννοείται έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Είχαμε να σουρώσουμε και κατρακυλούμε σαν αποξηραμένα κουράδια τ'αυγούστου σε ελεύθερο από τον έναν εγκαταλελλειμένο τοίχο στον άλλο, θυμάμαι. Θυμάμαι, δεν θυμάμαι.

Παραδοσιακά θα ξυπνήσω στην δροσερή πόλη, παραδοσιακά θα κατρακυλήσω μην ξαναπώ σαν τί, παραδοσιακά θα δουλέψω στους μείον 45;

Φοβερό ζήτημα η παράδοση. Δίχως αυτήν δεν ξέρουμε ποιες είμαστε.

Ναι κύριοι της τσουλήθρας στα κάστρα, είμαι αυτό το κουράδι,αυτό είναι το ποιόν μου, το παρελθόν μου με ορίζει, το παρόν μου με ζορίζει και όλα τα σκατά οι φίλοι μου επιπλέουν γύρω μου και περιμένουν να τσουγκρήσουμε, σαν εκείνο το σουρωμένο βράδυ που πέφταμε η μιά πάνω στην άλλη, όχι γιατί ήπιαμε, αλλά γιατί είχε πάγο στο δρόμο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ:αυτό το βράδυ ανακαλύφθηκε η συνταγή για το χωριάτικο λουκάνικο σβησμένο με κονιάκ και καραμελωμένο με μαύρη ζάχαρη. Και η σαλάτα με την σπιτική λεμονάδα για ντρεσιν.

το τέλειο κατούρημα

Πνιγμένη στις καταχρήσεις και την απέραντη ανεραστότητά μου, φτάνω στο σημείο που λέω:τι κάνεις μωρή; Δηλαδή σήμερα ζήσαμε ιστορικές στιγμές στην τέρψι, καταστάσεις και βιώματα που σπάνια συμβαίνουν. Οκ δεν ήταν και σαν την περινή πασαρέλα της πολυαγαπημένης,αλλά για άνω πόλη ήταν πολύ δυνατό.Φτάνοντας σπίτι ξέρω ότι δεν θα κοιμηθώ, αλλά όσο άραξα πλατεία η κούραση ήταν σαν την ανεραστότητά μου, απέραντη.

Δεν με νοιάζει ο κόσμος,δεν με νοιάζουν οι φάσεις. Με νοιάζει που η γειτονιά που μένω έχει ταξικότητα, queer άτομα που θα κάνανε και τον πιο προχώ- μικροαστό να απηυδήσει και αυτή την χαρμολύπη, την ατέλειωτη μιζέρια πασπαλισμένη με ελπίδα να τα περιβάλλει σαν αύρα όταν τα συναντάς σε παρέες.

Αυτή η ατέλειωτη μιζέρια πασπαλισμένη με ελπίδα που εφεξής θα την ονομάσουμε χαρμολύπη, είναι το κύριο συναίσθημα που με καταβάλλει όταν είμαι χαρούμενη, γιατί ξέρω οτι μέχρι ένα σημείο μπορώ να φτάσω την ευτυχία στην κοινωνία αυτή.

Η χαρμολύπη τους, με κάνει πιο δυνατή όμως. Εκθέτουν τον εαυτό τους, όχι δίχως τίμημα, στην κοινωνία κάνοντας ότι έγινε σήμερα στην πλατεία. Πέρα από το να εκθέσεις τον εαυτό σου που είναι τέχνη και έκφραση της χαρμολύπης σου, εγώ, υπέροχο queer μου άτομο, νιώθω τέλεια και για εσένα και για εμένα. Δεν μπορώ να το κάνω, ελπίζω, ή καλύτερα χαρμολυπώ, πως βλέποντάς σε να περιφέρεσαι θα κάνεις πιο εύκολη την κοινωνία στην οποία ζούμε χώρια.

Να μάθω από τις εμπειρίες σου θέλω. Νιώθω πιο ελεύθερη, πως να το κάνουμε.