Να φοβάσαι τους ζωντανούς γύρω σου που δεν ζούνε.
Να μην φοβάσαι το ρίσκο.
Να φοβάσαι ότι θα έρθουν στιγμές που θα τις μετανιώνεις για πάντα.
Να μη φοβάσαι εσένα.
Να φοβάσαι όλα όσα δεν προσπάθησες να γίνεις.
Είναι που λείπεις εσύ, το χαμόγελο σου
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας.
Μία τόσο συνηθισμένη λέξη. Βέβαια, όχι για όλους. Είσαι τα πάντα και ξαφνικά είσαι τίποτα. Είσαι αψεγάδιαστος, δεν έχεις γρατζουνιές και η ψυχή σου είναι ακέραιη. Χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα καταλήγεις η πιο τσαλακωμένη ζωγραφιά του εαυτού σου. Έρχεται η μοναξιά, το κομμάτι που είχες κι έχασες, τα πράγματα που δεν πρόλαβες να μοιραστείτε, τα πράγματα που δεν πρόλαβε να σου μάθει.
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη.
Ξεκινάτε παρέα με την φλόγωση στο στήθος που δεν σ'αφήνει μόνη. Είσαι στα χαμένα για καιρό και για πάντα. Τον βλέπεις στον ύπνο σου, στον ξύπνιο σου, δεν φεύγει από το μυαλό σου η σκέψη ''από εδώ και πέρα για πάντα''.
Όλα σε θυμίζουν.
Από ένα σκουπίδι μέχρι την δουλειά σου που δεν είχε ιδέα πως είναι, είναι εκεί παρόν, αλλά δεν είναι. Σε τσακίζει που δεν είναι. Ξανά και ξανά. Θυμάσαι τα πάντα και δεν φεύγουν με τίποτα από το μυαλό σου. Και αυτό, συμβαίνει για πάντα.
Δεν χωράς πουθενά.
Ότι σου άρεσε είναι εκεί. Ότι ήθελες το θέλεις πιο πολύ. Ότι κυνηγούσες, τα όνειρά σου, οι κοπέλες, η ηρεμία είναι όλα εκεί. Όμως, δε σε γεμίζει τίποτα. Έχεις αυτό το απέραντο κενό που δε γεμίζει με τίποτα και με την καμία.
you gotta take a chance to cross the river, do everything you can to stop the shiver
Έρχεσαι και φεύγεις συνέχεια. Δεν ξέρω τί να κάνω μαζί σου, βαρέθηκα. Κυρίως βαρέθηκα να μην ξέρω τί να κάνω μαζί σου. Κάτσε ήσυχα σε μια γωνιά, νισάφι.
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Πηγή: Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971
site: ennepe-moussa.gr
Ξέρεις, κάθε φορά που σπάω κάποια κομμάτια μένουν μισοζωντανά
καρφωμένα σαν αγκάθια από τη μέσα σου πλευρά
Είμαστε μάλλον αρκετοί εδώ και γελάμε κάθε φορά που κλαις.
Σου τραγουδάμε θορυβώδεις ομορφιές, εφιάλτες που αγαπήσαμε και παράφωνες σκέψεις.
Καμιά φορά με τρομάζεις
Καμιά φορά δε με νοιάζεις
Καμιά φορά σκέφτομαι πως γερνάμε μαζί
Καμιά φορά πονάω πολύ
Γαμημένα πολύ
Και κάθε που βαθιά σε νοιώθω να με θες μου παγώνει το αίμα
Ξέρω πως κάτι, κάπου μέσα, βασικό, από καιρό δε λειτουργεί.
Ότι και αν ζούμε, δε μου αρκεί
Ντρέπομαι λίγο, μα ούτε και συ
Ούτε και συ
Και κάπως έτσι φτάσαμε να στεκόμαστε αφελείς μπρος στην κατανομή της υπερβολής
Νομάδες εραστές αμήχανης αισθητικής,
θα μαστε πάντα επιρρεπείς, ψεύτες και πρόστυχοι από συνήθεια
Θα μαστε πάντα ξεκούρδιστοι
https://soundcloud.com/user-210348444/b8zbdyrqby6t
μισώ τις νοικοκυρές που πλένουν την αυλή τους μετά την βροχή ενώ ταυτόχρονα φωνάζουν στους μαμάκηδες γιους τους.
μισώ τις σνομπ γειτόνισσες λεσβίες που μιλάνε κανονικά ξεχειλίζοντας υποκρισία με όλους τους γείτονες εκτός από εμένα που βασανίζομαι από τα ουρλιαχτά των σκυλιών τους όταν φεύγουν από το σπίτι.
μισώ τους αγαπημένους μου φίλους όταν δεν δείχνουν ενσυναίσθηση, ενώ ξέρω τις δυνατότητές τους.
μισώ ότι αγαπώ.
Υπέροχη μεθυστική κούραση που κρατάει 2 εβδομάδες. Παρανοική μεθυσμένη απάθεια που βαστάει 2 ντομάτες. Κάθε Πέμπτη 2 ευρώ το κιλό έδωσε ο άμαθος. Κάθε μέρα 20 ευρώ ο άνθρωπος ο αγράμματος. Μέρα παρά μέρα 25 ευρώ ο άνθρωπος ο απάνθρωπος. Κάποια μέρα 30-35 ευρώ ένας άνθρωπος. Ένας με έναν, φλώρος και αλάνι. Τρεις αλλά μόνοι τους, φλώροι και αλάνια ταυτόχρονα. Καθείς θα συντονίζεται παράνομα. Φωτιά με τσίπουρο ανάψανε στο μπαρ. Φωτιά με τα μυαλά απάνω στο πατάρ. Το αίμαι γιατί κυλάει, χωρίς λόγο πάντα. Το ίδιο κυλάει η σκέψη για πάρτη σου πάντα. Πονάει η σκέψη σου όπως το αίμα που κυλάει. Δύο κεφάλια που το ένα το άλλα σταματάει. Αν και ξεκίνησαν μαζί, πονάει. Δίνεις 20 ευρώ και παύει να μετράει. Την ηθική, την αγάπη, τις στιγμές που ζήσανε παρέα μοναχές. Το φεγγάρι, το πράσινο φανάρι που όλοι αγαπήσαν τους έφτυσε στον πάτο, τα μυαλά τους ψήσαν. Έμειναν στη θέση τους καιρό, χωρίς ζωντανό. Το μυαλό να έρπεται παντού στο βάθρο από τον πάτο. Τουλάχιστον διαχωριστηκαν, την βοήθεια αφήσαν. Χώρια και μαζί, μάταια και ναζί. Δίχως, χωρίς, όχι, μη, όυτε, μήδε. Λαθραία άρνηση στο γήπε. δο-σε μου κατάφαση και θα γίνει επανάσταση χωρίς να το πιστέψεις, δίχως να διαλέξεις, όχι μαζί, μη το νομίζεις, ούτε χώρια μήδε το διαλέξεις, να αντέξεις.
εενεφ 379 εφαρμογές θεωρίας της λογοτεχνίας 1 Ν. Μαυρέλος
άλλη μια στιγμή τέτοια.τα χρόνια με πέρασαν.μου άφησαν σκιές για παρέα.το δέρμα τεντώνει κάτω από τα στεγνά δάκρυα.ένα χέρι ζεστό,ας μου κλείσει τα μάτια.
24 επιπλέον ώρες ευτυχίας,παράταση δυστυχίας αντί για 48 ωρες, 72
χθες πέτυχα την συγκάτοικο να κλαίει με λυγμούς επειδή τελειώνει η άδειά της
ή επειδή υπήρξε ερωτευμένη
ή και τα δύο
θα μετρήσουμε μέχρι το 3 και θα πούμε ταυτόχρονα το αγαπημένο μας συναίσθημα στη γή
1 , 2 , 3
οργή
για τις ζωές που χαθήκαν και θα χαθούν
για τις ζωές μας που μετριούνται με το χρήμα
για τις καταραμένες εξουσιαστικές δυναμικές στις διαπροσωπικές μας σχέσεις
για την οργή που χάνεται με το που την εκφράσεις και θελεις να έχεις κι άλλο
εγώ είμαι μαζί σου, πάρε το μαχαίρι σου και πάμε
στο βουνό
με θέα τον όλυμπο, να ξεπεράσουμε τις εαυτές μας
Βγαίνω από το σκοτάδι επειδή νιώθω την καρδιά μου παγωμένη. Επιστρέφω για ένα χάδι και στην αφήνω λαβωμένη. Μύρισε τα γιασεμιά, που καλύπτουν το τετράγωνο και η οσμή τους σκεπάζει την μοναξιά. Είναι του έρωτα η μυρωδιά και της αγάπης, κάποτε, δύναμη μου έδινε να ανοίγω την καρδιά μου. Τώρα κοιτάζω την βροχή στο τζάμι μου που πέφτει και νιώθω τυχερή που νιώθω δυστυχισμένη. Κοιτάω διάφανη τις μυρωδιές να αλλάζουν όψη και να σπάνε το τζάμι όπως έρχονται μέσα στο δωμάτιο. Το περβάζι γεμάτο γυαλιά και φτιαγμένο από πέτρα γεμάτη ρωγμές. Μία βόλτα θα βγω να κάνω, να κάτσω στη θάλασσα, να ατενίσω με σιγουριά πως η δυστυχία που κοιτάζω αγγίζει όλη τη γη. Η βροχη, η θάλασσα και το δάκρυ, η καύλα, τα συναισθήματα της γης πάνω στο κορμί μου ταυτόχρονα, υποδηλώνουν πως πλέον δεν υπάρχει καμία ικανοποίηση. Ο πιο παθιασμένος έρωτας, φθινόπωρο με την μπαλκονόπορτα μισάνοιχτη και καταιγίδα, κάποιο είδος που έμοιαζε με ντορς στα ηχεία, και τα μαλλιά της τόσο μακριά να μπλέκονται με την γκαύλα της και να μυρίζουν γιασεμιά.
δεκαεπτά φορές αναφέρθηκε το όνομά της! ΕΛΕΟΣ
Και να πω ότι δεν ξέρουνε, όλες ξέρουνε και κάνουν πως δεν ξέρουν! Κι εγώ μαζί, και κάνω ότι δεν ξέρουν. Η ''φίλη'' αμέτοχη, η φιληνάδα της κοσμάρα, η κοινή φίλη μας εκείιιιιι, το ίδιο όνομα ξανά και ξανά. Λες και μιλούσαμε για πολιτικό κίνημα και κάναμε την πολιτική του ανάλυση, τόσο συχνά ειπωνόταν.
Θυμάμαι μιά μέρα που τελείωσα δεκαεπτά φορές. Ήταν πολλές και ήταν κουραστικό. Ε, ακριβώς έτσι νιώθω. Μια κούραση που με στέλνει αμέσως για ύπνο ανονείρευτο, γιατί υπομονή και ονειρα καναμε , αλλά όχι πχια.
Κάθε Παρασκευή τα ίδια. Τα ίδια, λες και σούρωσα στην ταβέρνα και παίρνω άλλη μία γύρα.
Έλα! Μυαλό! βάλε μία από τα ίδια!
Κάθε Παρασκευή στην ταβέρνα του μυαλού μου αναρωτιέμαι αν θα πάω στο γνωστό στέκι της γειτονιάς να αράξω λίγο μοναχιά μου ή αν θα πάω στο μεζεδοπωλείο με τις ρακές να βρω το παρεάκι. Να ξεκουράσω σώμα και πνεύμα για να βγει αναίμακτα η βδομάς; ή να ζήσω για να έχω κάτι να θυμάμαι μέσα στις μέρες που θα έρθουν;
Κάθε Παρασκευή λοιπόν 9 στις 10 φορές αποφασίζω να ζήσω και δεν με νοιάζει η ξεκούραση και η κούραση που θα έρθει. Κάθε Παρασκευή όμως αυτή η σκέψη γυρνάει στο μυαλό μου και οι πιθανότητες στο τί θα επιλέξω είναι πάντα φιφτι-φιφτι. Λες και υπάρχει περίπτωση να πώ όχι σε βουνίσια δραστηριότητα. Λες και υπάρχει περίπτωση να πω όχι σε επιτραπέζιο. Λες και υπάρχει περίπτωση να πω όχι ακόμα και σε καφέ στο χέρι στη γειτονιά.
Έλεος ρε μυαλό κάθε 7 μέρες δηλαδής. Έλεος.
Αυτό το σουκού μάντεψε, διάλεξα να μην αράξω και να μην ξεκουραστώ, όπως πάντα 9 στις 10 φορές..
Παραδοσιακά λοιπόν η άνω πόλη θα έχει αντί για πλακόστρωτο, το δικό της παγοδρόμιο!
Αχ, πώς μ'αρέσει η παράδοση,πώς.
Θυμάμαι εκέινο το απόγευμα τρία χρόνια πριν,μιά παρέα μας κάλεσε κάστρα για τσουλήθρα αλλά εμείς είπαμε όχι. Όχι κύριοι, εννοείται έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Είχαμε να σουρώσουμε και κατρακυλούμε σαν αποξηραμένα κουράδια τ'αυγούστου σε ελεύθερο από τον έναν εγκαταλελλειμένο τοίχο στον άλλο, θυμάμαι. Θυμάμαι, δεν θυμάμαι.
Παραδοσιακά θα ξυπνήσω στην δροσερή πόλη, παραδοσιακά θα κατρακυλήσω μην ξαναπώ σαν τί, παραδοσιακά θα δουλέψω στους μείον 45;
Φοβερό ζήτημα η παράδοση. Δίχως αυτήν δεν ξέρουμε ποιες είμαστε.
Ναι κύριοι της τσουλήθρας στα κάστρα, είμαι αυτό το κουράδι,αυτό είναι το ποιόν μου, το παρελθόν μου με ορίζει, το παρόν μου με ζορίζει και όλα τα σκατά οι φίλοι μου επιπλέουν γύρω μου και περιμένουν να τσουγκρήσουμε, σαν εκείνο το σουρωμένο βράδυ που πέφταμε η μιά πάνω στην άλλη, όχι γιατί ήπιαμε, αλλά γιατί είχε πάγο στο δρόμο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ:αυτό το βράδυ ανακαλύφθηκε η συνταγή για το χωριάτικο λουκάνικο σβησμένο με κονιάκ και καραμελωμένο με μαύρη ζάχαρη. Και η σαλάτα με την σπιτική λεμονάδα για ντρεσιν.
οι τάσεις επιτάσσουν...να διαβάζεις διαγώνια και γρήγορα (όπως κοιτάς την μάνα σου) να υιοθετείς ταλαιπωρημένα γκρι γατάκια (όπως η καρδιά σου) και να αγοράζεις για να φροντίσεις φυτά εσωτερικού χώρου (όπως οι έρωτες που θέλεις να ζήσεις)
I have 4 squares on my wall,above my desk.
Δύο μαύρα, ένα καφέ, ένα μπλε.
Someone can see 3 women, two men,one boy.
Κάποια καπνίζει,κάποιος πίνει μπύρα,ένας άλλος φοράει γυαλιά ηλίου αλλά έχει πεθάνει.
The squares should be 5.
Έτσι ώστε το καφέ τετράγωνο να είναι ίδιο με το πέμπτο,πλας τον δημιουργό του νεκρού με τα γυαλιά.
Left and right of the squares there are windows, with 2 doors and not similar curtains.
Κι άλλα τετράγωνα,κοίτα να δεις. Άρα σύνολο 7. Σαν την θερμοκρασία που δείχνει το θερμόμετρο.Σαν την θερμοκρασία που δείχνει το θερμόμετρο τοίχου. Σαν την θερμοκρασία που δείχνει το θερμόμετρο τοίχου,που θα πετούσαμε στην τελευταία μετακόμιση.
Square box square box square box
oil oil oil
honey honey honey
stuff that we don't care if we forget somewhere on the road
του δημιουργού του νεκρού,γιαυτό τα κουβαλούσαμε σαν τους μαλάκες!
skg - daam 11/2019
i count my age in miles,not years and i got thousands more to go
Είναι η εποχή των διλλημάτων της ηθικής. Σε όλα. Στην αγάπη και την φιλία,στην πολιτική σου έκφραση, στην ζωή την ίδια και το ειλικρινέστερο όλων, στην ίδια μου την εαυτή. Η δυσκολία πρώτα ξεκινάει όταν δεν ξέρεις τί να πρωτοεπεξεργαστείς. Μετά γίνεται μία απλή δικαιολογία όσο κωλυσιεργώ την σε βάθος ανάλυση όλων των σκέψεων και ακόμα δυσκολότερα γίνεται με τα συναισθήματα. Καταλήγω πως βαριέμαι να με αντιμετωπίσω και κατ'επέκταση και όλα τα υπόλοιπα. Ξυπνάω νωρίς και δεν κοιμάμαι καλά. Τρώω τρεις φορές την μέρα και χέζω μία. Επένδυσα στην υγεία των δόντιών μου αγοράζοντας ηλεκτρική οδοντόβουρτσα και δεν κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να δουλεύω και να ξεκουράζομαι μετά την δουλειά. Και εδώ είναι το βασικότερο δίλλημα σύμφωνα με την ταξική κοινωνία θαρρώ,να ζήσω ή όχι.
http://syntexnia.net/stoixeiwdes/
https://www.youtube.com/watch?v=W2KUxkA9JFw&ab_channel=Greece2021
με τη σειρά,ε
And I want to play hide-and-seek
and give you my clothes
and tell you I like your shoes
and sit on the steps while you take a bath
and massage your neck and kiss your feet and hold your hand
and go for a meal and not mind when you eat my food
and meet you at Rudy’s and talk about the day
and type your letters and carry your boxes
and laugh at your paranoia
and give you tapes you don’t listen to
and watch great films and watch terrible films
and complain about the radio
and take pictures of you when you’re sleeping
and get up to fetch you coffee and bagels and Danish and go to Florent and drink coffee at midnight
and have you steal my cigarettes and never be able to find a match
and tell you about the the programme I saw the night before
and take you to the eye hospital
and not laugh at your jokes
and want you in the morning but let you sleep for a while
and kiss your back and stroke your skin
and tell you how much I love your hair your eyes your lips your neck your breasts your arse your
and sit on the steps smoking till your neighbour comes home
and sit on the steps smoking till you come home
and worry when you’re late
and be amazed when you’re early
and give you sunflowers
and go to your party and dance till I’m black
and be sorry when I’m wrong
and happy when you forgive me
and look at your photos
and wish I’d known you forever
and hear your voice in my ear and feel your skin on my skin
and get scared when you’re angry
and your eye has gone red and the other eye blue
and your hair to the left and your face oriental
and tell you you’re gorgeous and hug you when you’re anxious
and hold you when you hurt
and want you when I smell you
and offend you when I touch you and whimper
when I’m next to you and whimper
when I’m not and dribble on your breast and smother you in the night and get cold
when you take the blanket and hot when you don’t and melt
when you smile and dissolve
when you laugh
and not understand why you think I’m rejecting you when I’m not rejecting you
and wonder how you could think I’d ever reject you
and wonder who you are but accept you anyway
and tell you about the tree angel enchanted forest boy who flew across the ocean because he loved you
and write poems for you and wonder why you don’t believe me
and have a feeling so deep I can’t find words for it
and want to buy you a kitten I’d get jealous of because it would get more attention than me
and keep you in bed when you have to go
and cry like a baby when you finally do
and get rid of the roaches
and buy you presents you don’t want
and take them away again
and ask you to marry me
and you say no again
but keep on asking
because though you think I don’t mean it
I do always have from the first time I asked you
and wander the city thinking it’s empty without you
and want what you want
and think I’m losing myself but know I’m safe with you
and tell you the worst of me
and try to give you the best of me
because you don’t deserve any less
and answer your questions when I’d rather not
and tell you the truth when I really don’t want to
and try to be honest because I know you prefer it
and think it’s all over but hang on in for just ten more minutes before you throw me out of your life
and forget who I am
and try to get closer to you because it’s a beautiful learning to know you
and well worth the effort and speak German to you badly and Hebrew to you worse
and make love with you at three in the morning
and somehow
somehow
somehow
communicate some of the overwhelming
undying
overpowering
unconditional
all-encompassing
heart-enriching
mind-expanding
on-going
never-ending
love
I have for you.
δύσκολο, άβολο και πιεστικό, πιο
θα αποσυρθώ και θα αγαπήσω το σκοτάδι
ότι αγαπάω με αφήνει νικημένη
περνάω τις μέρες μου σαν δαίμονας κλεισμένη
κι η αγάπη συντριβή
και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα σαν κάποια που ποτέ της δεν υπήρξε, αυτή που τόσο αγάπησε τον κόσμο
μαύρη σμέρνα
κάποιος μου ‘κλεψε τα χρόνια και μου πήρε την ψυχή
όλα αυτά που δεν θα δω
δίχως να τους αποκριθεί η ηχώ έστω μιας απάτης
κάτι σαράβαλες καρδιές στο τσίρκο της αγάπης
θα ρωτήσω στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά
η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση
απόκοσμο παζάρι
μοίρα σκοτεινή
ήρθα εδώ για να υποφέρω,ν΄αγαπήσω και να χαθώ
την ερημιά μου την στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου και σκούζει σα θηρίο
στιγμές μικρών θανάτων
εκεί που οι μεθυσμένες ψιθυρίζουν
μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες
μέσα στην πιο καλή μας μουσική
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες
μα εγώ θα κρύβομαι, βουβή, απέραντη, θλιμμένη
μείναμε μόνοι σ'αυτή την πόλη,τέρμα τα όνειρα
κι έτσι για πάντα θα γεμίζω με ενοχές
συγγνώμη που έσβησα το υπέροχο χαμόγελό σου
μαρέσει η γειτονιά μου στο κέντρο.ανελέητα αργό σχόλασμα από την δουλειά, βλέπεις τον ίδιο αδιάφορο τοίχο κάθε φορά που γυρνάς ή πας στο κολαστήριο,αλλά σήμερα ήταν πολύ διαφορετικά.βάφτηκαν οι τοίχοι με σπρειτ, όπως πρέπει να βάφονται αυτοί οι αδιάφοροι τοίχοι. Δύο αλληλεγγύη στην κατάληψη τέρα ήταν αρκετά για να φτάσω στην δουλειά δίχως τα αισθήματα της ρουτίνας, της κούρασης και της αταξικότητας που διακατέχουν, τις μέρες μου που κυλάν.νταξει, όχι, χαχα, 3 ώρες δουλειάς με συναίτισαν στο τσακ μπαμ.
8(;) ώρες στη δουλειά, κι άλλες 8 στο πάρκο,καμία καταστολή από κανένα μπάτσο
βαριέμαι, δε θέλω
δε θέλω που βαριέμαι
βαριέμαι ακόμα και που κουράστηκα
κουράστηκα
κουράστηκα να περιμένω την καλή
καλή δεν υπάρχει
υπάρχει μόνο καλή μοναξά
μοναξά μου όλα
όλα όχι, τίποτα
τίποτα τελικά ή όλα
όλα είναι τίποτα, αυτή
αυτή που είναι τίποτα
τίποτα και καρκίνος
τίποτα και καρκίνος, είναι για εμένα
εμένα που βαρέθηκα το τίποτα
