Παραδοσιακά λοιπόν η άνω πόλη θα έχει αντί για πλακόστρωτο, το δικό της παγοδρόμιο!
Αχ, πώς μ'αρέσει η παράδοση,πώς.
Θυμάμαι εκέινο το απόγευμα τρία χρόνια πριν,μιά παρέα μας κάλεσε κάστρα για τσουλήθρα αλλά εμείς είπαμε όχι. Όχι κύριοι, εννοείται έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Είχαμε να σουρώσουμε και κατρακυλούμε σαν αποξηραμένα κουράδια τ'αυγούστου σε ελεύθερο από τον έναν εγκαταλελλειμένο τοίχο στον άλλο, θυμάμαι. Θυμάμαι, δεν θυμάμαι.
Παραδοσιακά θα ξυπνήσω στην δροσερή πόλη, παραδοσιακά θα κατρακυλήσω μην ξαναπώ σαν τί, παραδοσιακά θα δουλέψω στους μείον 45;
Φοβερό ζήτημα η παράδοση. Δίχως αυτήν δεν ξέρουμε ποιες είμαστε.
Ναι κύριοι της τσουλήθρας στα κάστρα, είμαι αυτό το κουράδι,αυτό είναι το ποιόν μου, το παρελθόν μου με ορίζει, το παρόν μου με ζορίζει και όλα τα σκατά οι φίλοι μου επιπλέουν γύρω μου και περιμένουν να τσουγκρήσουμε, σαν εκείνο το σουρωμένο βράδυ που πέφταμε η μιά πάνω στην άλλη, όχι γιατί ήπιαμε, αλλά γιατί είχε πάγο στο δρόμο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ:αυτό το βράδυ ανακαλύφθηκε η συνταγή για το χωριάτικο λουκάνικο σβησμένο με κονιάκ και καραμελωμένο με μαύρη ζάχαρη. Και η σαλάτα με την σπιτική λεμονάδα για ντρεσιν.
