Ξέρεις, κάθε φορά που σπάω κάποια κομμάτια μένουν μισοζωντανά
καρφωμένα σαν αγκάθια από τη μέσα σου πλευρά
Είμαστε μάλλον αρκετοί εδώ και γελάμε κάθε φορά που κλαις.
Σου τραγουδάμε θορυβώδεις ομορφιές, εφιάλτες που αγαπήσαμε και παράφωνες σκέψεις.
Καμιά φορά με τρομάζεις
Καμιά φορά δε με νοιάζεις
Καμιά φορά σκέφτομαι πως γερνάμε μαζί
Καμιά φορά πονάω πολύ
Γαμημένα πολύ
Και κάθε που βαθιά σε νοιώθω να με θες μου παγώνει το αίμα
Ξέρω πως κάτι, κάπου μέσα, βασικό, από καιρό δε λειτουργεί.
Ότι και αν ζούμε, δε μου αρκεί
Ντρέπομαι λίγο, μα ούτε και συ
Ούτε και συ
Και κάπως έτσι φτάσαμε να στεκόμαστε αφελείς μπρος στην κατανομή της υπερβολής
Νομάδες εραστές αμήχανης αισθητικής,
θα μαστε πάντα επιρρεπείς, ψεύτες και πρόστυχοι από συνήθεια
Θα μαστε πάντα ξεκούρδιστοι
https://soundcloud.com/user-210348444/b8zbdyrqby6t
