Πνιγμένη στις καταχρήσεις και την απέραντη ανεραστότητά μου, φτάνω στο σημείο που λέω:τι κάνεις μωρή; Δηλαδή σήμερα ζήσαμε ιστορικές στιγμές στην τέρψι, καταστάσεις και βιώματα που σπάνια συμβαίνουν. Οκ δεν ήταν και σαν την περινή πασαρέλα της πολυαγαπημένης,αλλά για άνω πόλη ήταν πολύ δυνατό.Φτάνοντας σπίτι ξέρω ότι δεν θα κοιμηθώ, αλλά όσο άραξα πλατεία η κούραση ήταν σαν την ανεραστότητά μου, απέραντη.
Δεν με νοιάζει ο κόσμος,δεν με νοιάζουν οι φάσεις. Με νοιάζει που η γειτονιά που μένω έχει ταξικότητα, queer άτομα που θα κάνανε και τον πιο προχώ- μικροαστό να απηυδήσει και αυτή την χαρμολύπη, την ατέλειωτη μιζέρια πασπαλισμένη με ελπίδα να τα περιβάλλει σαν αύρα όταν τα συναντάς σε παρέες.
Αυτή η ατέλειωτη μιζέρια πασπαλισμένη με ελπίδα που εφεξής θα την ονομάσουμε χαρμολύπη, είναι το κύριο συναίσθημα που με καταβάλλει όταν είμαι χαρούμενη, γιατί ξέρω οτι μέχρι ένα σημείο μπορώ να φτάσω την ευτυχία στην κοινωνία αυτή.
Η χαρμολύπη τους, με κάνει πιο δυνατή όμως. Εκθέτουν τον εαυτό τους, όχι δίχως τίμημα, στην κοινωνία κάνοντας ότι έγινε σήμερα στην πλατεία. Πέρα από το να εκθέσεις τον εαυτό σου που είναι τέχνη και έκφραση της χαρμολύπης σου, εγώ, υπέροχο queer μου άτομο, νιώθω τέλεια και για εσένα και για εμένα. Δεν μπορώ να το κάνω, ελπίζω, ή καλύτερα χαρμολυπώ, πως βλέποντάς σε να περιφέρεσαι θα κάνεις πιο εύκολη την κοινωνία στην οποία ζούμε χώρια.
Να μάθω από τις εμπειρίες σου θέλω. Νιώθω πιο ελεύθερη, πως να το κάνουμε.
